تو که خود خال لبی از چه گرفتار شدی            تو طبـیب همه ای از چه تو بیمار شدی

تو که فارغ شده بودی ز همه کون و مکان            دار منـصـور بُریدی همه تن دار شدی

عشق معشوق و غم دوست بزد بر تو شرر            ای که در قول و عمل شهرۀ بازار شدی

مسجد و مدرسه را روح و روان بخشیدی            وه که بر مسجدیان نقـطـۀ پرگـار شدی

خـرقـۀ پـیـر خـرابـاتی ما سیـرۀ توست            امت از گـفـتۀ در بار تو هـشـیـار شدی

واعظ شـهـر همه عـمـر بزد لاف منی            دم عـیـسای مسیـح از تو پـدیـدار شدی

یادی از ما بنـمـا ای شده آسـوده ز غـم            ببریدی ز همه خلق و به حق یار شدی

**********************************

غزل امام خمینی

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم            چشم بـیمـار تـو را دیـدم و بیـمـار شدم

فارغ از خود شدم و کوس انا الحق بزدم            همچو منصور خـریـدار سـر دار شـدم

غم دلدار فکنده است به جـانـم، شررى            که به جان آمـدم و شـهـرۀ بــازار شدم

درِ میخانه گشایید به رویم، شب و روز            که من از مسجد و از مدرسه، بیزار شدم

جامۀ زهـد و ریـا کـنـدم و بر تن کردم            خـرقـۀ پـیـر خـرابـاتـى و هـشیـار شدم

واعظ شهـر که از پـنـد خـود آزارم داد            از دم رنــد مـى آلـوده مــددکــار شــدم

بـگـذاریـد کـه از بـتـکـده یـادى بـکـنـم            من که با دست بـت مـیـکـده بـیدار شدم